İMANIN YÜCELİĞİ Hz. Peygamber’in, Allah’tan Başka İlah Olmadığını Bütün Kalbiyle Tasdik Edenleri Cennetle Müjdelemesi - Peygamber’le beraber halka halinde oturuyorduk. Bizimle beraber Ebubekir ve Ömer ile başka kişiler de vardı. Hz. Peygamber aramızdan kalktı ve çok zaman geçmesine rağmen geri gelmedi. Hz. Peygamber’e bir şey olmasından endişelendik. Onu aramak için ilk önce ben kalktım. Çıkıp Rasûlullahı aramaya başladım. Ensar’ın Benî Neccar kabilesine ait bir bostana geldim. Kapısı varmı diye bostanın çevresini dolaştım. Baktım ki kapısı yoktur. Bu esnada bostanın haricinde bulunan bir kuyudan gelen bir yolun duvar içerisinden bostana girdiğini gördüm. Büzülerek oradan içeri girdim ve Peygamber’i orada gördüm. Hz. Peygamber “Gelen Ebu Hüreyre midir?” deyince, “Evet, ey Allah’ın Rasûlü! Benim!” dedim. Hz. Peygamber “Niçin geldin?” dedi. “Sen bizim aramızdaydın. Kalktın, geri gelmedin. Başına bir şey gelmesinden korktuk. Herkesten önce seni aramaya çıktım. Sonunda buraya geldim. Tilki gibi büzülerek şu delikten içeriye girdim. Halk da benim arkamdaydı. Neredeyse gelirler” dedim. Hz. Peygamber “Ey Ebâ Hüreyre! Şu ayakkabılarımı al, bahçe dışında, inanarak “Lâ ilâhe illallah” diyen kimi görürsen onu cennetle müjdele” dedi. Ayakkabıları alıp dışarı çıktım ve Ömer b. Hattab ile karşılaştım. Ömer bana “Bu ayakkabılar nedir?” diye sordu. Ben de “Hz. Peygamber, söylediklerimin doğruluğuna alâmet olsun diye onları bana verdi ve “İnanarak lâ ilâhe illallah diyen kime rastlarsan onu cennetle müjdele” buyurdu dedim. Bunu söyler söylemez Ömer göğsüme öyle bir yumruk vurdu ki, sırt üstü yere düştüm. Ağlayarak Hz. Peygamber’in yanına döndüm. Hz. Peygamber “Ey Ebâ Hüreyre! Sana ne oldu?” deyince, “Ben Ömer’e rastladım. Beni vazifelendirdiğin meseleyi ona söyledim. Göğsüme vurarak beni sırt üstü yere düşürdü” dedim. Hz. Peygamber Ömer’e “Niçin böyle yaptın?” deyince, Ömer “Ey Allah’ın Rasûlü! Anam babam sana feda olsun, sen Ebu Hüreyre’ye ayakkabılarını verip inanarak lâ ilâhe illallah diyen her kime rastlarsan ona cennet müjdesini ver” dedin mi?” dedi. Hz. Peygamber “Evet” dedi. Hz. Ömer “Sakın bunu yapma. Korkarım ki, halk bu müjdeye güvenir. Onların yakalarını bırak da amel etsinler” dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber “Peki, kimseye söylemesin” dedi.[1] -------------------------------------------------------------------------------- [1] Cem’ül-Fevaid, I/7 (Müslim, Ebu Hureyre’den). Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, Akçağ Yayınları: 3/279-280.